 |
- Galeria Zdrowia, Marketingu i Rozrywki -
Public Relations - kursy i szkolenia - oferty terapeutyczne
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
Erka-
Gość
|
 Wysłany: Nie 12:43, 31 Gru 2006 Temat postu: Komunikacja niewerbalna w różnych sytuacjach społecznych |
|
|
.
| Cytat: |
MUZYKODRAMA - ZABAWA NIE TYLKO DLA DZIECI
* PRZYCZYNY EMOCJONALNYCH ZABURZEŃ U DZIECI
Nie ma pojedynczych czynników generujących nerwicę i autyzm wczesnodziecięcy.
>>> więcej: [link widoczny dla zalogowanych]
 |
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Policealne Studium Socjoterapii w Koszalinie
Kierunek - Pracownik Socjalny
Komunikacja niewerbalna w różnych sytuacjach społecznych
Iwona Kiljan - Śliwa
słuchacz I roku semestr I
Praca kontrolna z przedmiotu
Komunikacji interpersonalnej
pod
kierunkiem mgr Władysława Pitaka
Koszalin 2004 rok
| Cytat: | Nie można się nie komunikować.
Wszystko, co robimy - sposób
siadania, zakładania rąk
zmiana tonu głosu - jest formą
komunikacji i podlega jej regułom
James Eicher: Sztuka komunikowania się |
Spis treści
Wstęp.........................................................................................3
Rozdział 1. Sygnały wzrokowe……………………………..4
Rozdział 2 Reakcje źreniczne………………………...........5
Rozdział 3. Przestrzeń personalna zachowania
terytorialne..........................................................6
Rozdział 4. Aranżowanie miejsca rozmowy z klientem…..8
Rozdział 5. Wspomagające sygnały werbalne……………10
Rozdział 6. Gesty otwartości i współpracy………………..11
Zakończenie…………………………………………………..12
Bibliografia…………………………………………….......... 13
Wstęp.
Wszyscy - włączając dzieci, zauważają niezgodności i sprzeczności między tym, co ludzie wypowiadają w postaci słów i tym, co wyrażają w sposób niewerbalny. Niezwykle interesujące zagadnienie komunikacji pozawerbalnej jest badane przez przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych. Składa się na nią to wszystko, co w naszym wyglądzie, zachowaniu, a także elementach otoczenia (np. stosy papierów na biurku, sugerujące, że klient jest intruzem przerywającym nam ważną robotę) może być dla innych źródłem informacji wspierających wypowiadane słowo lub nadających im właściwy kontekst. Gesty - ilustracje bywają stosowane wówczas, gdy komunikat słowny wymaga wspierającego wyjaśnienia wizualnego. Powiedzenia „idź w tamtą stronę”, „połóż tam”, będą niezrozumiałe bez niewerbalnego dookreślenia. Gesty - regulatory kierują strumieniem aktów komunikacyjnych przez pobudzenie do zajęcia głosu, czy udzielenie go w odpowiednim momencie. Nachylenie się w kierunku rozmówcy zdaje się powiadać „słucham uważnie”, cofnięcie się „powiedziałeś już wystarczająco dużo”.
„Nie można interpretować gestów - regulatorów w oderwaniu od innych elementów procesu porozumiewania się. Wraz z innymi sygnałami niewerbalnymi (spojrzeniem, tonem głosu) tworzą one mieszankę stanowiąc pełną orkiestrację ostatecznego wrażenia. Podobnie jak zaznaczenie początków paragrafów i naniesienie przecinków może wprowadzić porządek na stronie tekstu, niewerbalne gesty - regulatory pomagają ludziom ustalić rytuał przejmowania inicjatywy, aby wszyscy nie mówili „jednocześnie”. Tego rodzaju gesty, jako stymulatory kierujące rytmem rozmowy, są niezwykle istotne w procesie komunikacji z drugim człowiekiem. Dziś już wiemy, że w kontaktach międzyludzkich, sygnały pozawerbalne wywierają pięciokrotnie większy wpływ niż przekazy werbalne. Dotyczy to przede wszystkim ich siły „perswazyjnej’. Każdy z nas łatwo przecież stwierdzi, że w odczytywaniu „prawdziwości” informacji większą wagę przypisujemy towarzyszącym słowom sygnałom mimicznym, gestykulacji i modulacji głosu niż „samej” zwartości wypowiedzianych kwestii. Amerykański psycholog F. Allgort już w latach dwudziestych określił siedem obszarów kształtujących wyrazy mimiczne. Chodzi o brwi, czoło, oczy, nos, górną i dolną wargę, brodę, szczelinę ust oraz dolną szczękę. Zwracając uwagę na te właśnie części twarzy ludzie potrafią interpretować sześć zasadniczych grup emocji.
1. Radość, uczucie szczęścia, miłość
2.Zaskoczenie i zdziwienie
3. Cierpienie i strach
- 4 -
4. Niesmak, wstręt
5. Gniew, zaciętość, uczucie wściekłości
6. Potępienie, pogardę, lekceważenie.
Powszechnie przyjmuje się, że smutek wyrażają zmarszczone brwi i czoło,
- wstręt, usta tworzące falistą linię,
- przerażenie lub zaskoczenie uniesione brwi i otwarte usta,
- gniew, zaciśnięte wargi i zmarszczone brwi.
Pod wpływem obserwacji reakcji mimicznych drugiego człowieka nasze mięśnie w mikroskali odzwierciedlają jego wyraz twarzy. „Gdy znamy już odczucia towarzyszące danej formie ekspresji, możemy następnie określić towarzyszący jej nastrój”.
| Cytat: | * KLINIKA ZABURZEŃ MOWY U DZIECI NERWICOWYCH I AUTYSTYCZNYCH
Literatura dotycząca zaburzeń nerwicowych jest bardzo obszerna. Pomimo licznych opracowań nie ustalono jednak jednolitej terminologii określającej poszczególne rodzaje tych zaburzeń.
>>> więcej: [link widoczny dla zalogowanych]
* MUZYKODRAMA dla dzieci NERWICOWYCH i AUTYSTYCZNYCH
Rozpoczynając pracę z dzieckiem nerwicowym lub autystycznym musimy brać pod uwagę fakt, że nie zgłosiło się ono do terapeuty dobrowolnie.
>>> więcej: [link widoczny dla zalogowanych]
 |
Rozdział I
Sygnały wzrokowe.
Dobrze znamy powiedzenie o „ostrym”, „przenikliwym”, „zimnym” czy odwrotnie - „ciepłym’ spojrzeniu. Mówimy o „wzroku, który nas przeszywał” i spojrzeniu, „które może zabić”. Pamiętamy formułę przenikliwego wychowawcy, mówiącego do przestraszonego ucznia: „patrz mi w oczy” i znów na zasadzie przeciwieństwa stwierdzenie o czyimś zawstydzeniu w zwrocie „nie mogłam jej spojrzeć w oczy”. Niemal każdy z nas wie, że szerzej oczy sygnalizują zdziwienie lub przerażenie (towarzyszy temu zmarszczenie czoła), zwężone zaś przekazują znużenie, brak zainteresowania lub wrogości (przy odchylonej do tyłu głowie będzie to zapewne również demonstracja poczucia wyższości. Odczuwając pobudzenie nerwowe, niepewność czy wzburzenie, będziemy zapewne zwiększali częstość mrugania. Obserwując ludzi zmęczonych, znudzonych czy okazujących wrogość zauważymy zmniejszenie częstotliwości przymykania powiek. Pragnąc uzyskać poczucie przewagi nad partnerem, wiele osób używa władczego spojrzenia skierowanego w środek trójkąta, którego podstawę tworzy linia oczu, a wierzchołek znajduje się na środku czoła. Spojrzenie towarzyskie, nadające rozmowie przyjemną, partnerską atmosferę, skoncentruje się natomiast na obszarze twarzy między oczami a ustami partnera. Demonstracja lekceważenia lub krytycyzmu, to na ogół zmarszczenie brwi, opuszczenie kącików ust i spojrzenie w bok, lekko poza osobę, wobec której manifestacja owa jest prezentowana. Kontakt wzrokowy jest jedną z najważniejszych funkcji komunikacyjnych. Wzrokiem możemy wyrazić zaangażowanie, uwagę (kontaktowi wzrokowemu towarzyszy wówczas często lekkie przechylenie głowy w bok), szacunek i dezaprobatę, wspierać wysiłki lub karcąco pozbawić klienta entuzjazmu. Z badań
psychologicznych wynika, że podczas rozmowy patrzymy na siebie przez 30-60 procent czasu, jest to jednak uzależnione od szczerości i nastawienia partnerów. Przy braku przychylności lub uczciwych intencji spoglądanie na siebie nie zajmuje więcej niż 30% czasu rozmowy. Unikanie i odwracanie wzroku jest sygnałem blokady komunikacyjnej i łączy się z uczuciem nieżyczliwości, antypatii i obojętności, a częste spoglądanie, z wyłączeniem tych sytuacji, kiedy oznacza ono wrogość i nienawiść, jest wyrazem otwarcia i sympatii. Wyniki tych badań są ogólnie zbieżne z powszechną opinią, zgodnie z którą ludzie unikający spojrzenia traktowani są jako nerwowi, napięci, wykrętni i nieuczciwi. Natomiast ci często spoglądający uważani są za przyjacielskich i godnych zaufania. Te tendencje mogą być dla obserwatora jedynie hipotezą interpretacyjną nastrojów i intencji rozmówców, musimy bowiem pamiętać o pewnych uwarunkowaniach indywidualnych i społecznych powodujących określone reakcje komunikujących się ludzi. Nie spoglądanie na partnera może być przejawem nieśmiałości lub wstydu, poczucia winy, wewnętrznej dynamiki dialogu czy wyrazem układów hierarchicznych między rozmówcami. Zazwyczaj osoba słuchająca ma więcej okazji i czasu do spoglądania na partnera niż osoba mówiąca. Spojrzenia mogą regulować „dynamiczną synchronizację” dialogu, gdy mówiący przerywa i patrzy na słuchającego, uzależniając od jego reakcji dalszy ciąg wypowiedzi. Osoba mówiąca czeka zazwyczaj z kontynuowaniem przekazu, gdy obserwuje u słuchającego zastanowienie się nad informacją (oczy wzniesione nieco do góry) lub ciągnie wypowiedż dalej w momencie podtrzymywania przez słuchającego kontaktu wzrokowego z lekkim kiwaniem głowy na znak zrozumienia. Wspomniane przykłady wskazują, że posługiwanie się obserwacją elementów komunikacji niewerbalnej wymaga doświadczenia, ostrożności i znajomości kontekstów, w których komunikacja owa przebiega.
| Cytat: | ODDECH, SKUPIENIE, PAMIĘĆ, WYOBRAŹNIA
-recenzja artykułu Władysława Pitaka
W kolejnym artykule dotyczącym MUZYKODRAMY autor W. Pitak zajmuje się m.in. problemem oddechowym jako ważną techniką relaksacyjną. Ćwiczenia te stawia obok problematyki sił kreacyjnych człowieka i sposobów ich uruchamiania – siłą jest wyobraźnia.
Poruszane problemy wskazują jak bardzo ważną jest znajomość psychiki dziecka, sposobów odczuwania świata wyobraźnią dziecka i jego logiki myślenia.
Autor podaje gotowe reguły postępowania terapeutycznego , które mogą stanowić wzór modelowy dla dalszych poszukiwań przez osoby zainteresowane tą tematyką.
Koszalin , dnia 26.04.2002 r. dr Mikołaj Borek
@
* MUZYKODRAMA DLA DZIECI (oddech - skupienie - pamięć - wyobraźnia)
Szczególnie przydatne są to ćwiczenia w sytuacjach dzieci astmatycznych, oddychających ustami i nerwicowych.
>>> więcej: [link widoczny dla zalogowanych]
 |
Rozdział II
Reakcje źreniczne.
„Według Waldemara Dmochowskiego (2), uczeni wyróżnili blisko trzydzieści czynników wpływających na zmianę wielkości ludzkich źrenic. Należą do nich np. takie niezależne od naszej woli i świadomości, przyczyny, jak natężenie światła, odruch zgodności (powtarzanie przez drugie oko reakcji pierwszego),
__________________________________________________________
2 Waldemar Dmochowski „Komunikacja interpersonalna w pracy socjalnej”autor Krzysztof Łęcki, Andrzej Szóstak str.75. B.B.S. Katowice 1999. Wydawca „Śląsk” Sp z o. o.
bliskość oglądanego przedmiotu (zwężenie przy zbliżeniu), długość fali
świetlnej czy kolor tęczówki, ciemne oczy sprawiają przy tym wrażenie, że ich,
źrenice są niemalże cały czas powiększone, u osób mających brązowe trudniej
też obserwować zmienność reakcji źrenicznych, stąd hipoteza, że w populacjach ludzi o ciemnych oczach „południowcy” znacznie bardziej wykształciły się dopełniające kody komunikacyjne w postaci reakcji pantomimicznych i wyraźnej mimiki twarzy. Powściągliwość gestykulacyjna społeczeństw z dominacją jasnych, np. niebieskie tęczówki będzie tłumaczona dużą widocznością zmiany źrenic, a zatem większą doniosłością komunikacyjną tego rodzaju sygnału. Najistotniejszym czynnikiem w analizie źrenic są czynniki:
- emocjonalne
- społeczne
Chodzi o stan pogotowia do działania lub relaksacji, reakcje na postawy polityczne (zgodne powodują rozszerzenie, przeciwne zwężenie), przyjemny smak - rozszerzenie, odbiór informacji powiększających trudności w podejmowaniu decyzji (zwężenie), łatwość problemu, dobre wiadomości (rozszerzenie), blefowanie (zwężenie). Ludzie instynktownie przypisują większą atrakcyjność osobom o powiększonych źrenicach (pod warunkiem, że nie deprecjonuje tych postaci negatywna wiedza, np. o zażywaniu narkotyków), uważa się, że te osoby są weselsze, bardziej dobroduszne od osób których źrenice były mniejsze. Zatem należy kontrolować powstające pod wpływem „pierwszego wrażenia” nastawienie ze względu na ten właśnie czynnik komunikacyjny, mogący obok faktycznych stanów emocjonalnych, być wywołany np. padaniem światła na tęczówkę obserwowanej osoby.
| Cytat: | W kolejnym artykule Władysław Pitak przytacza konkretne przykłady scenariuszy ćwiczeń terapeutycznych z zakresu MUZYKODRAMY. Ćwiczenia są opracowane na podstawie przyjętych technik relaksacyjnych. Z przedstawionego materiału wnioskować można o tym , co staje się w tym przypadku zadaniem terapeuty, a jest nim odpowiednia podpowiedź – jaką ścieżkę muzyczno-terapeutyczną posiada każdy z pacjentów , jakie ćwiczenia są adekwatne do indywidualnych jego potrzeb.
Artykuł stanowi projekt własny , nadający się do bezpośredniego wdrożenia, jak też może być pomocny do tworzenia programów przez zainteresowanych tą problematyką psychoterapeutów.
Koszalin, dnia 27.04.2002 r. dr Mikołaj Borek
@
* MUZYKODRAMA DLA DZIECI (Jacobson, Schultz, Wintrebert)
Jedną z metod zmierzających do zmniejszenia napięcia emocjonalnego u dzieci jest relaksacja mięśniowa. Opiera się ona założeniu, że ciało i umysł tworzą niepodzielną całość.
>>> więcej: [link widoczny dla zalogowanych]
 |
Rozdział III
Przestrzeń personalna i zachowania „terytorialne”.
Przestrzeń personalna to „obszar bezpośrednio otaczający jednostkę, w którym przebiega większość interakcji z innymi”(3). Definicja w/g K. Little, natomiast E. Sundstrom i L. Altman określają, że jest to „obszar o niewidzialnych granicach otaczającego jednostkę, do którego nie są wpuszczani intruzi’. Obie te definicje wskazują na istotę fenomenu: każdy kontakt interpersonalny przebiega w określonej sferze przestrzennej wyznaczonej wokół ciał kontaktujących się ludzi, co oznacza, że w zależności od sytuacji, typu
- 7 -
interakcji i stopnia zażyłości biorących w niej udział ludzi pewne sfery przestrzenne nie mogą być przekroczone.
Rozróżniamy cztery sfery przestrzeni personalnej:
1. Sfera intymna
2.Sfera osobista
3. Sfera społeczna
4. Sfera publiczna
Sfera intymna.
Rozciąga się od 15 cm od powierzchni ciała do odległości 40-45 centymetrów. Dużą rolę w tej sferze odgrywają bodźce zapachowe i dotyk. Mają w nią wstęp tylko osoby, z którymi łączy nas szczególny związek emocjonalny, a więc małżonkowie, kochankowie, dzieci, rodzice. Przekroczenie owych 15 cm od powierzchni ciała wyznaczających sferę „ściśle intymną”, jest związane z kontaktami fizycznymi. Naruszenie sfery intymnej odbierane jest jako swoisty akt inwazji przestrzennej i rodzi poczucie szczególnego dyskomfortu. Powoduje chęć wycofania się i dekoncentracje, pojawia się zwiększona akcja serca, wydzielanie adrenaliny, napięcie mięśni (zostaje uruchomiony atawistyczny program behawioralny przygotowujący organizm do odparcia ataku, ucieczki), zwiększenie potliwości dłoni i zwężenie źrenic, spuszczenie wzroku, zamykanie oczu, nerwowa pobudliwość.
Sfera osobista.
Dzieli nas od ludzi podczas typowych kontaktów zawodowych z klientem. Rozciąga się pomiędzy 45 a 120 centymetrem od naszego ciała. Daje poczucie normalności kontaktów, przy czym usytuowanie wokół niej ludzi jest uzależnione od ich parametrów społecznych: wieku, płci, statusu, podobieństwa fizycznego i stopnia znajomości. Analizując odległości, w jakich odbywa się rozmowa zauważono, iż kobiety stają bliżej siebie niż mężczyźni, ludzie w podobnym wieku podchodzą do siebie bliżej, niż wówczas, gdy rozmowa będzie się toczyć pomiędzy osobą starszą i młodszą, kobiety stają bliżej osób zaprzyjaźnionych niż mężczyźni. Ludzie wychowani i mieszkający na wsi utrzymują większą odległość niż mieszkańcy dużych miast. Rozmawiając z klientem na stojąco w obrębie tej sfery, warto pamiętać o delikatnym wysunięciu stopy w jego stronę. To sygnał zainteresowania rozmówcą, który z
pewnością zostanie przez niego właściwie odebrany. W sferze intymnej jak i
__________________________________________________________
Definicja w/g K.Little str.76
Definicja w/g E.Sundstrom i L.Altman str. 76
Komunikacja interpersonalna w pracy socjalnej autor Krzysztof Łęcki, Andrzej Szóstak B.B.S. Katowice 1999 Wydawca „Śląsk” Sp z o.o.
- 8 -
osobistej pojawia się istotny element niewerbalnego sposobu porozumiewania się - jest to dotyk. Dotyk w kontaktach zawodowych oraz relacji z klientem może spowodować następujące interpretacje komunikacji dotykowej; zwykle dzieje się tak, że osoba inicjująca dotyk jest obdarzona wyższym statusem społecznym, położenie ręki na ramieniu klienta, choć zostało spowodowane chęcią zademonstrowania, iż „sprawy potoczą się we właściwy sposób” może zostać odebrane jako przejaw swoistej gry o władzę, ukazania podporządkowanej pozycji klienta. Należy zwrócić uwagę na ważną zależność. „Jeśli ci, których lubię wyciągają rękę, aby mnie dotknąć, lubię ich jeszcze bardziej. Lecz jeśli mam choćby lekką awersję do nich, kontakt naskórkowy spowoduje, że cały się skurczę i zacznie we mnie narastać autentyczna nienawiść”.
Sfera społeczna.
Występuje w odległości od 120 do 350 centymetrów, w których podejmuje się akty komunikacyjne z osobami nieznajomymi. W zależności od przebiegu interakcji, następuje przeniesienie kantaktu w obręb sfery osobistej lub dążenie do utrzymania dystansu wyznaczonego na samym początku spotkania.
Sfera publiczna.
Rozciągająca się powyżej 3,5 metra przeznaczona jest do zwracania się do audytorium złożonego z większej liczby osób. Mimo, iż relacje przestrzenne między partnerami interakcji społecznych są w znacznym stopniu regulowane w sposób instynktowny lub przebiegają według wyuczonych wzorów kulturowych, pracownik socjalny musi wyznaczać je świadomie dostosowując do aktualnie zachodzących faz rozmowy lub poprzez zajmowanie określonego miejsca w przestrzeni „manipulować” rozwojem kontaktu z klientem. Wiedza proksemiczna musi tu zostać wzbogacona o indywidualne doświadczenie, umiejętność rozpoznawania kontekstów sytuacyjnych, typów osób i ich reakcji terytorialnych oraz musi być dostosowana do treści i formy komunikatu, który zamierzamy przekazać.
| Cytat: | RUCH, DZIAŁANIE, KONTAKT
- recenzja artykułu Władysława Pitaka
Od czasu zastosowania pierwszych prób muzykoterapii mija około pół wieku i wydaje się , że w tym kierunku zrobiono już sporo, ale ciągle jeszcze jest to dziedzina o zbyt małym zasięgu społecznym.
Stąd za bardzo cenne należy uznać poszukiwania autora artykułu, stanowiące krok w pożądanym kierunku – w obszarze celowego wykorzystania muzyki i jej elementów.
Tym razem w swoim artykule W. Pitak omawia problematykę rozwijania ruchu. Na muzykę reagują wszyscy ludzie, na różnych poziomach odczuwania – ten fakt zdaje się być inspiracją do wywoływania pożądanych działań ruchu od najprostszego do złożonych elementów tańca.
Na uwagę zasługuje przystępność materiału proponowanego przez autora – stosowana terminologia naukowa nie powoduje utrudnień w zrozumieniu zawartych treści o charakterze wskazówek praktycznych.
Koszalin , 22.04.2002 r. dr Mikołaj Borek |
Rozdział IV
Aranżowanie miejsca rozmowy z klientem.
Specyfika pracy socjalnej sprawia, że pracownicy socjalni wielokrotnie sami aranżują miejsce oraz warunki spotkania z klientem, dlatego muszą
- 9 -
pamiętać o wielu istotnych czynnikach wpływających na płynny przebieg aktu komunikacyjnego, oraz sprawnym przebiegu procesu myślenia. Do takich czynników zalicza się: Charakter oświetlenia (w żadnym wypadku zarówno naturalne, jak i sztuczne źródło światła nie powinno kierować promieni w oczy rozmawiających osób), wygodne miejsca, właściwa temperatura i niski poziom zakłócający szum informacyjny. Siadając, powinniśmy pamiętać, że wysokość i kształt krzeseł czy foteli wpływa na stan psychiczny i możliwości artykułowania informacji, w istocie czujemy się przecież często nieswojo w obecności osób znacznie wyższych, które spoglądają na nas patrząc „w dół”, my zaś musimy zadzierać głowę (stwarza to niekorzystny układ krtani i systemu oddychania podczas mówienia) by nawiązując kontakt wzrokowy z tego rodzaju partnerem. Siedzenie na niższym miejscu od osoby, z którą rozmawiamy, wpływa na ogół na gorsze samopoczucie. Podobnie dzieje się z niezwykle miękkimi fotelami czy kanapami, na których przeżywamy efekt „zapadania się” i szybko znajdujemy się poniżej osoby, która zasiadła na twardym siedzeniu. Podczas siedzenia na krześle przy stole warto zajmować jedynie pierwszą jego połowę, tak by nie powodować negatywnie odbieranego efektu rozparcia. W ten sposób też następuje naturalne, lekkie pochylenie ciała w kierunku rozmówcy, co sugeruje uwagę i zamiar pełnej percepcji przekazywanej przez niego informacji. Nie bez znaczenia dla skuteczności i efektywności procesów komunikacji interpersonalnej okazuje się również rozmieszczenie miejsc przy stole. Często obserwujemy, że osoba inicjująca rozmowę i faktycznie nią kierująca zasiada na uprzywilejowanym miejscu, sygnalizując swą dominującą pozycję. Zasiadanie za biurkiem jest oczywistym wyrazem urzędowego charakteru rozmowy. Pozycja „przez stół”, gdy pracownik i klient siedzą naprzeciw siebie, sprawia często, że rozmowa przybiera charakter sformalizowanego przepytywania, bez możliwości nawiązania empatycznego porozumienia. Siedzenie naprzeciw siebie powoduje pewne niedogodności podczas prób włączenia się w celu przemyślenia dyskutowanego problemu. Unikamy wówczas kontaktu wzrokowego, bowiem analizę myślową i skupienie wzroku na partnerze jest niezwykle trudno wykonywać równocześnie. Siłą rzeczy spada wówczas także uwaga i chłonność drugiej strony. Stół, biurko pomiędzy rozmówcami tworzy symboliczną barierę dzielącą obie strony. Szczególnie polecana jest wtedy pozycja narożna, w której osoby rozmawiające siedzą po stronie przylegających do siebie boków stołu, takie usytuowanie sprzyja budowaniu klimatu wzajemnego zaufania i bezpieczeństwa. Ten układ pozwala na nieograniczoną, a przy tym spontaniczny kontakt wzrokowy, odwrócenie na chwilę wzroku nie będzie odbierane jako spoglądanie w bok lub ponad partnera, jak to musi się stać w pozycji „naprzeciwko”. Dla osób znających się i dobrze rozumiejących odpowiedni będzie również układ, w którym partnerzy siedzą obok siebie po tej samej stronie stołu. Pozycja ta prowokuje zwierzenia osobiste i przez
- 10 -
zniesienie bariery, jaką jest stół, sprzyja przekazywaniu informacji o intymnym charakterze. Decydując się na ten układ, musimy jednak być przekonani, że nie spowoduje to naruszenia „niewidzialnego terytorium” naszego partnera. Zbyt bliskie przysiadanie się, położenie własnych przedmiotów, teczki, akt, pióra, kapelusza obok rozmówcy będzie zapewne takim właśnie anektowaniem przestrzeni wokół niego.
Terytorialność zachowań łatwo obserwować, przyglądając się ludziom siedzącym naprzeciwko siebie podczas rozmowy przy stole. Dbają oni, by przedmioty będące własnością partnera nie były przesuwane poza środkową linię stołu. Ten ważny aspekt reakcji przestrzennych nie powinien być lekceważony. Pamiętajmy również o zasadzie generalnej, by nie usadawiać klienta w miejscach, w których ma za sobą otwarte drzwi lub okno. Najbezpieczniej będzie się czuł, gdy za jego plecami znajdzie się narożnik pokoju, pod warunkiem jednak, że miejsce rozmowy nie będzie aranżowane w sposób, który „wciśnie” go w ów narożnik.
| Cytat: | * MUZYKODRAMA DLA DZIECI (ruch - działanie - kontakt)
Pierwszym zadaniem terapeuty jest nawiązanie kontaktu z dzieckiem. Dokonanie tego wymaga bezgranicznej cierpliwości oraz zdolności do wyobrażania sobie sytuacji dziecka zaburzonego emocjonalnie.
>>> więcej: [link widoczny dla zalogowanych]
 |
Rozdział V
Wspomagające sygnały werbalne.
Najpoważniejszą barierą komunikacyjną może być niezgodność przekazu słownego z „mową ciała”. Mimo, iż pantomimika zazwyczaj instynktownie synchronizuje się z treścią wypowiadanych zdań, należy z jednej strony unikać sygnałów mogących wpływać niekorzystnie na partnera, z drugiej zaś świadomie emitować te, które będą odpowiadać zawartości przekazu słownego oraz posłużą wzmocnieniu kontaktu z klientem zgodnie z przyjętą strategią postępowania.
| Cytat: | TERAPIA RODZICÓW
-recenzja artykułu Władysława Pitaka
Przy trudności obiektywnego określenia czym jest muzyka, wydaje się bezspornym fakt celowości jej stosowania w zabiegach terapeutycznych, jak i w procesach wychowawczych.
Taką funkcję terapeutyczną, o dużym znaczeniu , autor przypisuje technikom muzyczno-dramatycznym w terapii dziecięcej, ale także w jej równoległym stosowaniu w terapii rodziców dziecka.
Czytając artykuł , można stwierdzić , że zasadniczą wartość artykułu stanowią uwagi i spostrzeżenia zaczerpnięte z praktyki własnej autora – nie są to teorie i przypuszczenia, a tylko wiedza sprawdzona w bezpośrednich działaniach z konkretnymi osobami.
W efekcie swoich rozważań autor dąży do przekonania , że twórczość przejawiać się może u wszystkich ludzi, należy ją tylko pobudzić. Niezastąpioną rolę pełni tu terapeuta o odpowiednim wykształceniu i doświadczeniu psychoterapeutycznym.
Koszalin, 05.05.2002 r. dr Mikołaj Borek |
Rozdział VI
Gesty otwartości i współpracy.
Każdy, komu przyszło zwracać się do drugiego człowieka, przeżywa wspaniałe uczucie otuchy, jakiego dostarcza zauważenie wśród słuchacza osoby delikatnie potakującej głową w rytm wypowiadanych słów. Owo kiwanie głową można zauważyć na moment przed wypowiedzeniem przez nas przygotowanej kwestii. Czynią tak ludzie, którzy źle czują się podczas „wpadki” nadawcy, z
- 11 -
życzliwością więc okazują swoje pozytywne nastawienie, by wszystko poszło „gładko” (czynią tak zazwyczaj kobiety). W komunikacji z klientem właśnie ten rodzaj wspomagającego sprzężenia zwrotnego powinien być podstawowym gestem w repertuarze pantomimicznym pracownika socjalnego potrafiącego właściwie stosować praktykę aktywnego słuchania. Dla klienta będzie to ważną wskazówką, że pracownik reprezentujący instytucje pomocy społecznej wychodzi poza zrutynizowanie. Najważniejszym gestem życzliwego nastawienia do innej osoby jest szczery, spontaniczny uśmiech. Mimika wyrażająca sympatię, zachętę, przyzwolenie, akceptacje czy odruch wspomagania dla czyjś wysiłków komunikacyjnych wyraźnie różni się od udawanego, zrytualizowanego uśmiechu. Spontaniczne uśmiechanie się wywołuje ściąganie powiek i brwi, policzki również ściągają się, tworząc pod oczami zmarszczki. Firmowy uśmiech, to mówiąc popularnie jedynie „szczerzenie zębów”. Oprócz uśmiechu, olbrzymia rolę w demonstracji pozytywnych intencji odgrywają odpowiednio eksponowane, odkryte dłonie i gesty wyrażone przy ich udziale. Pierwszą zasadą właściwie kierowanej gestykulacji powinno być unikanie ukrywania dłoni pod stołem czy osłanianie ich różnego rodzaju przedmiotami np. teczką. Nie powinniśmy podczas rozmowy z klientem wkładać rąk do kieszeni, splatać dłoni przed sobą zarówno gdy stoimy jak też wówczas, gdy złożone dłonie są usytuowane na stole. W czasie wypowiedzi perswazyjnych, związanych szczególnie z wyrażaniem własnego punktu widzenia lub opisywaniem ewentualnych zagrożeń czy mankamentów jakiegoś rozwiązania, powinniśmy przeciwstawić się tendencji do gestykulacji rękami w sposób, w którym wewnętrzna część dłoni jest zwrócona ku naszemu ciału, podobnie jak wyciągania w kierunku odbiorcy komunikatu dłoni, której otwarta powierzchnia jest zwrócona ku dołowi. Rozwarcie rąk i delikatne gesty dłoni, to dosłowne sygnały otwartości. Zdenerwowani czy niepewni ludzie tworzą z zaciśniętych na sobie dłoni symboliczną barierę, za którą pragnęliby się ukryć. Powinniśmy unikać pokusy zakrywania ust ręką, palcami czy różnego rodzaju przedmiotami (aktami, gazetą, przyłożonym do warg długopisem), może wywołać to u klienta zakłopotanie, a z naszej strony nieszczere intencje, zrytualizowanie lub ruch do ukrycia się. Odbiorca takiego naszego zachowania może sądzić, że jest oszukiwany, a wręcz okłamywany. Ruchy, pocieranie nosa, powiek i okolic oka, gładzenie lub pocieranie ucha, czy delikatne drapanie szyi są typowymi gestami wyrażającymi zakłopotanie. W tego rodzaju sytuacjach możemy bowiem odczuwać delikatne swędzenie zakończeń nerwowych na twarzy. Przejawem nierozsądku byłoby podejrzewaniem drapiącej się osoby o zamiar wprowadzenia nas w pole wyłącznie na podstawie tej obserwacji. Nie należy również, wysłuchując przekazów werbalnych, kłaść dłoni czy palca na małżowinie usznej lub też pod nią, podpierając resztą złożonej
- 12 -
dłoni policzek. Ma to znaczenie zarówno wizualne (gest znudzenia, obojętności lub negatywnej oceny), jak i fizjologiczne (blokowanie kanału słuchowego przez ucisk). istotnym elementem budowania profesjonalizmu pracownika socjalnego jest umiejętność krytycznej oceny własnych reakcji. Oznacza to gotowość zbierania informacji na temat tego, w jaki sposób jesteśmy odbierani przez innych i skłonność do korygowania nawyków mogących negatywnie oddziaływać na innych.
Zakończenie
Komunikowanie się ludzi nie jest prostym jednokanałowym procesem, jest zjawiskiem wysoce złożonym, wielokanałowym, angażującym równocześnie wszystkie nasze zmysły. Wielokanałowa perspektywa ludzkiego porozumiewania się musi być uwzględniona przez pracowników socjalnych w stawianiu diagnozy i interwencjach w różnych przypadkach. Empatyczne rozumienie nie wyłoni się z samego, nawet uważnego słuchania tego, co klient przekazuje głosem. Konieczne jest też obserwowanie, wąchanie, a czasem też dotykanie. Zwrócenie uwagi na sposób ubierania się, ogólna dbałość o siebie, postawę, gestykulacje, mimikę, pozwala pracownikowi socjalnemu gromadzić ogromną ilość informacji o kliencie. W naszej kulturze zwykle ignoruje się zapach. Zwracanie uwagi na tę cechę człowieka jest rodzajem tabu, ale przecież zapach jest ważnym elementem w kontaktach międzyludzkich. Zapachy dezodorantów i perfum, ale także potu, moczu i choroby to szeroka gama ważnych sygnałów. reszty dopełni wizyta domowa, zapach jedzenia i przypraw kuchennych, gnijących śmieci i nieczystości, odór moczu w ciemnym korytarzu.
Ponieważ komunikowanie się ludzi jest zarazem werbalne i niewerbalne, a także angażuje wszystkie zmysły jest więc procesem ciągłym. Komunikacja ludzka to coś więcej niż słowo. Nie można jej zaprzestać, zatrzymując mówienie „choć człowiek może przestać mówić, nie może zaprzestać komunikacji. Sygnały ciała sprawiają, ze wypowiada się on nadal właściwie lub niewłaściwie”.
__________________________________________________________Charles D.Garvin;Brett A. Seabury tytuł „Działanie Interpersonalne w Pracy Socjalnej” Biblioteka pracownika Socjalnego Katowice 1998 str.118
- 13 -
Bibliografia.
1.Krzysztof Łęcki, Andrzej Szóstak „Komunikacja Interpersonalna w Pracy Socjalnej”, katowice 1999 B.B.S „Śląsk’
2. Charles D. Garwin, Brett A. Seabury. „Działania Interpersonalne w Pracy Socjalnej” tom I i II, Katowice 1998, Biblioteka pracownika Socjalnego „Śląsk”
| Cytat: | * MUZYKODRAMA W TERAPII RODZICÓW
Przy podejmowaniu terapii rodziców dziecka należy liczyć się z ich strony z różnymi rodzajami motywacji decydującymi o zgłoszeniu się z dzieckiem do terapeuty. Matki czasami traktują go jako narzędzie kary dla dziecka.
>>> więcej: [link widoczny dla zalogowanych]
 |
.
|
|
| Powrót do góry |
|
 |
|
|
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
autogenia
moderator
Dołączył: 23 Lut 2007
Posty: 22
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/3
|
| Wysłany: Pią 19:35, 23 Lut 2007 Temat postu: |
|
|
Hello everybody,
If you are looking for a free web directory, I have a really good one to recommend to you  .
[link widoczny dla zalogowanych]
Note : It is not a commercial advertising
There is nothing to buy, nothing to sell.
I only want to share it with you and of course it conts one post for me
[link widoczny dla zalogowanych]
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
Orator
moderator
Dołączył: 25 Kwi 2006
Posty: 152
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/3
|
| Wysłany: Czw 14:35, 26 Lip 2007 Temat postu: |
|
|
.
Jak wykonywać ćwiczenia relaksacyjne?
Pamiętaj, że samodzielne stosowanie technik relaksacyjnych wskazane jest tylko wtedy, gdy gotowi jesteśmy przyjąć pełną odpowiedzialność za własne przeżycia, emocje i ich konsekwencje w trakcie ćwiczeń.
Każde ćwiczenie można przerwać i nigdy nie należy ich stosować wbrew własnej woli !
Podczas ćwiczeń należy przyjąć wygodną pozycję - np. siedząc na wygodnej kanapie, w fotelu lub leżąc na podłodze. Ważne jest zapewnienie sobie poczucia spokoju i bezpieczeństwa w czasie ćwiczeń. Aby zagłębić się "w siebie" konieczne jest pewne "odcięcie" od świata zewnętrznego - tak aby nie przeszkodził nam telefon, czy dzwonek do drzwi. Ułożenie się na łóżku nie jest najlepszym wyborem, gdyż grozi zaśnięciem w trakcie relaksu ...
Aby osiągnąć pozytywne efekty ćwiczeń należy:
- jasno i w pozytywny sposób określić cel
- wierzyć w osiągnięcie pozytywnego rezultatu
- wykorzystywać w trakcie pracy mocne strony swojej osoby
- przeżywać radość z każdego nawet małego kroczku naprzód
- dokładnie i ze wszystkimi detalami wyobrażać sobie wynik, który osiągniemy.
Album 2x VCD/DVD - Ćwiczenia relaksacyjne i autogenne
1. Relaks progresywny Jacobsona + Trening autogenny Schultza
Pełne wersje 2 ćwiczeń do praktycznego wykonywania w warunkach domowych i klubowych.
Opracowanie i wykonanie: Władysław Pitak, muzykoterapeuta i logopeda medialny.
Nagrania wykonano w Jaskiniach Solno-Jodowych "Galos" w Kudowie i Lądku Zdroju w 2004 r.
2. Jak radzić sobie ze stresem + omówienie technik relaksacyjnych
Wykład, prezentacja i omówienie w wyk. Władysława Pitaka podczas Ogólnopolskich Warsztatów dla Dziennikarzy - Niepołomice 2004).
Z wykładu i prezentacji dowiesz się, że: "relaksacja Jacobsona polega na wykonywaniu określonych, celowych ruchów rękami, nogami, tułowiem i twarzą, po to, aby napinać i rozluźniać określone grupy mięśni organizmu. Napinanie i rozluźnianie służy najpierw wyuczeniu zdawania sobie sprawy z różnicy wrażeń płynących z mięśnia napiętego i rozluźnionego.
Systematyczne ćwiczenia uczą także nawyku rozluźniania własnych mięśni. Uczenie się relaksu jest podobne do uczenia się jazdy na nartach czy pływania.
Z treningu płyną określone korzyści.
Oto niektóre z nich:
- przyjemne doznania i poprawa samopoczucia,
- wzmocnienie zaufania do siebie,
- zmniejszenie nadciśnienia i poprawa pracy serca,
- lepsza praca żołądka i jelit,
- działanie profilaktyczne przeciw wrzodom i kłopotom trawiennym,
- zmniejszenie nerwowości, rozwój wyobraźni i procesów myślenia.
Nazwa trening autogenny Schultza pochodzi od greckiego słowa "autos"- sam i "genos"- początek, pochodzenie, ród. Autogenny znaczy więc: ćwiczący własne EGO.
Różnica między stanem hipnotycznym a autogennym polega na tym, że w pierwszym przypadku człowiek znajduje się pod wpływem działania hipnotyzera, a w autogenii - pod wpływem samego siebie.
Trening Schultza ma bardzo szerokie zastosowanie w leczeniu wspomagającym przy różnego rodzaju neurozach i zaburzeniach psychosomatycznych, dolegliwościach hormonalnych, w neurologii, foniatrii, położnictwie, stomatologii i przy drobnych zabiegach chirurgicznych.
Metoda sprawdziła się w wielu dziedzinach , m.in. w poradniach wychowawczych i małżeńskich, w sporcie (przed startem) i sztuce aktorskiej i publicznych wystąpieniach (przy opanowywaniu tremy przed występami).
Obiektywne badania kliniczne (EEG, EKG) dowodzą, że metoda ta wpływa na łagodzenie, a nierzadko usuwa m.in. takie objawy chorobowe:
- nerwicowy częstoskurcz serca i nerwowe połykanie powietrza,
- choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy,
- dławica sercowa (połączona ze stanami lękowymi),
- dusznica oskrzelowa,
- nerwice narządowe (dyskinezje dróg żółciowych, spastyczne stany jelit, zaparcie),
- męczliwość, migrena i moczenie nocne,
- naczynioruchowe bóle głowy,
- nadciśnienie tętnicze,
- nadczynność tarczycy,
- pokrzywka i świąd nerwicowy,
- ruchy przymusowe (tiki) i wymioty psychogenne,
- wegetatywne zaburzenia krążenia i przewodu pokarmowego.
#
na foto: Władysław Pitak po szkoleniu w towarzystwie rehabilitantek z sanatorium "Wielka Pieniawa" w Polanicy Zdroju
Koszt albumu 2xDVD = 40 zł.+ 5 zł (koszty pocztowe) = 45,- zł z przedpłatą na konto:
Władysław Pitak , 75-900 Koszalin-Kretomino, ul. Pieczarek 4 ,
Konto nr 51 1020 2791 0000 7102 0048 6860
rodzaj wpłaty: album 2xVCD
Wysyłka odbywa się w terminie 3 dni po otrzymaniu potwierdzenia z banku o wpłynięciu w/w kwoty na konto.
~~~~~~~~~~~~
Zakup z płatnością przy odbiorze przesyłki powoduje dodanie do kwoty 40,- zł kosztów pocztowych w wys. 10,- zł (razem 50 zł)
Uwaga:
wpłata na konto powinna być potwierdzona zamówieniem mailowym (biuro@logos.dt.pl) lub telefonicznym (094-340-60-06) z podaniem tytułu zamówionego nagrania, nazwiska odbiorcy i jego adresu.
Zapraszamy
.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
Doris
Gość
|
| Wysłany: Czw 10:49, 26 Sie 2010 Temat postu: Najlepszy na Pomorzu logopeda i trener zdolnosci tworczych |
|
|
|
Najlepszy na Pomorzu logopeda i trener zdolnosci tworczych. Pan Pitak jest tworca metody pt. muzykodrama. Naprawde warto do niego przyjechac, nawet z drugiego konca swiata. Ja przyjechalam z Anglii.
|
|
| Powrót do góry |
|
|
|
|
Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
|
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
